Tęsknota za złamanym parasolem

Pamiętam rok temu na jakimś mokrym murze w Krakowie

a może wcale nie, może to było w sieci, a ja próbuję wychodzić z problemem do ludzi, osadzać w przestrzeni miejskiej, chociaż na dobrą sprawę tych plakatów w ogóle mogło tam nie być? Nie wiem, która wersja byłaby gorsza, ta z kolorowymi ptaszkami spływającymi z murów czy ta z pikselami na ekranie mojego komputera? I czy to pytanie w ogóle jest ważne, chociaż mowa o czytelności hasła, zadomowieniu w mowie naszej pięknej polskiej? (Ironia fuck off, ja naprawdę tak myślę).

Uprzedzę: nie chodzi mi o inicjatywę samą w sobie. Tylko znajduję dzisiaj w necie (tym razem na pewno nie jest to Kraków)

i znowu jest mi przykro, kiedy czytam słowo na Q, takie dumne i radosne. Z czego się cieszy? Że z dala od ojczystej przestrzeni pozbyło się wulgarnych konotacji? Wyrwane z korzeni, kwitnie gdzieniegdzie na uniwersyteckich klombach - szlachetne i czyste?

Kontynuując wątek patriotycznej waty cukrowej: tęsknię do polskiej lesby, ale takiej lepszej, tłustej, cioty totalnej, dewianta-parasola/parasola-dewianta. Niech zacznie wrzeszczeć.